با پیشرفت کردن دانش الکترونیک ، مهندسان الکترونیک که همواره با دیود ها وسایل و دستگاه های پیشرفته تر می ساختن سریعا متوجه شدن که اگه این چیزایی رو که میسازن رو بخوان انباشته و متجمع کنن به اندازه ی یه آپارتمان جا لازم دارن و با محدودیت های زیادی هم از نظر فضا مواجهن. کاهش فضا مخصوصا در فناوری ها و علوم فضایی خیلی لازم بود و اونا می دونستن که باید از دستگاه های خیلی ریز تری استفاده کنن. فناوری ها و علوم کامپیوتری هم به قطعات کوچکتر و در عین حال با ظرفیت تری نیاز دارن.بر پایه ی این نیاز، این فکر به مغز دانشمندان خطور کرد که این قطعات را به شکل مجتمع مثه یه واحد الکترونیکی روی یه صفحه ی خیلی کوچیک نیمه رسانا سوار کنن . در اوائل 1960 تو آمریکا اولین مدارهای مجتمع به بازار اومد و صدها دلار به فروش رسید.الآن این مدارای مجتمع یا همون Integrated Circute) IC) ها قیمت ترانزیستورا رو دارن. این مدارا امروزه همه جا کاربرد دارن. این مدارا نه تنها کوچیک و قابل اعتمادن بلکه امکان تولید ساختارای کاملا جدید تری رو فراهم کردن!
این مدار های مجتمع هم با مواد نیمه رسانا مثه دیودا ساخته می شنوند (واردات قطعات الکترونیک)