بصورت استاندارد دو نوع ترانزیستور بصورت PNP و NPN داریم. انتخاب نام آنها به نحوه کنار هم قرار گرفتن لایه­های نیمه­هادی و پلاریته آنها بستگی دارد. هر چند در اوایل ساخت این وسیله الکترونیکی و جایگزینی آن با لامپ­های خلاء، ترانزستورها اغلب از جنس ژرمانیم و بصورت PNP ساخته می­شدند اما محدودیت­های ساخت و فن­آوری از یکطرف و تفاوت بهره دریافتی از طرف دیگر، سازندگان را مجبور کرد که بعدها بیشتر از نیمه هادی از جنس سیلیکون و با پلاریته NPN برای ساخت ترانزیستور استفاده کنند. تفاوت خاصی در عملکرد این دو نمونه وجود ندارد و این بدان معنی نیست که ترانزیستور ژرمانیم با پلاریته NPN یا سیلیکون با پلاریته PNP وجود ندارد (واردات قطعات الکترونیکی)

برای هریک از لایه­های نیمه هادی که در یک ترانزیستور وجود دارد یک پایه در نظر گرفته شده است که ارتباط مدار بیرونی را به نیمه هادی­ها میسر می­سازد. این پایه­ها به نام­های Base (پایه) ، Collector (جمع کننده) و Emitter (منتشر کننده) مشخص می­شوند. اگر به ساختار لایه­ای یک ترانزیستور دقت کنیم، بنظر تفاوت خاصی میان Collector و Emitter دیده نمی­شود اما واقعیت اینگونه نیست. چرا که ضخامت و بزرگی لایه Collector به مراتب از Emitter بزرگتر است و این عملاً باعث می­شود که این دو لایه با وجود تشابه پلاریته­ای که دارند با یکدیگر تفاوت داشته باشند. با این وجود معمولاً در شکل­ها برای سهولت، این دو لایه را بصورت یکسان در نظر می­گیرند.